یکی از سرگرمی های من اینه که میرم سراغ قسمت پست های پر بحث تر وبلاگ و کامنتاشو می خونم و کلی با

خاطراتشسرگرم میشم ،یادش بخیر قبلنا مخاطبا هر چند از الان کم تر بودن اما لطفشون به صاحب این پیج 

خیلی بیشتر بود...با این روند کسادی کامنت و نظر دارم کم کم ازنوشتن دلسرد میشم که همانا شاعر در این رابطه

می فرماید: 

مستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد 

غنچه ی خاموش بلبل را به گفتار آورد...

صائب تبریزی 

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه 

روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد...

حامد عسکری

گرطبیبانه بیایی به سر بالینم 

به دوعالم ندهم لذت بیماری را...

خود به خود یاد این شعر افتادم : 

دل به هر چیزی که می بندم تو منعم میکنی 

پس بگو هر چیز زیبا را نباید دوست داشت... 

نجمه زارع 

با تو غزل هم مثل سابق آشنا نیست

حرف دلت را می زند انگار اما...

مهدی نورقربانی

+ اصل شعر در ادامه.

بچه بودم با یه مولودی خیلی حال می کردم همون موقع هایی که دور، دور کاست بود . 

مه دوباره از سما آمد بروی این زمین ، دلبری و مه جبین، بی ریا و نازنین

جان منی یا ابا صالح ،ماه منی  یا ابا صالح ، یارمنی یا ابا صالح 

ساقیا پر کن دوباره جام ما از ساغرت، من خراب باده ات ،من غلام و بنده ات

جان منی  یا ابا صالح ،ماه منی یا ابا صالح ، یارمنی یا ابا صالح 

نیمه شعبان رسید و عیدمستان آمده ، روح قرآن آمده ، عشق و ایمان آمده

نوای من یا ابا صالح ،دوای من ای یا باصالح ،خوش آمدی یا اباصالح .

*عنوان : از خودم.