یکی از چیزایی که خیلی دوس دارم
در میون گذاشتن اشعاریه که تازه سرودمشون
مثل این غزل که ساعت 2 و سی دقیقه بامدادسروده شده:
لبخند که می زنی دل من آب می شود
قلبم شبیه گوشه ی محراب می شود
موهای بیرون زده از روسری تو
چون پرتوی منور مهتاب می شود
و...
+از آرشیو نوشته های وب قبلی !!!
