یکی از حقاقیقی که اخیرا بهش پی برده ام اینکه که هر چقدر معروف تر یا به عبارت بهتر شناخته تر 

میشی تنها تر میشی مثل این روزهای خط خطی های یک شاعر تنها که روزانه بالغ بر 100 

و خورده ای بازدید کننده داره اما آمار بازید پست و کامنت هاش به زور به 15 تا می رسه

و این سخت که نه تلخه!!!

تمام این کلمات چه نوشته های منثور و چه نوشته های منظوم از اعماق وجود خالقش تراویده 

و حداقل انتظار نویسنده ی این سطور اینه که خونده بشن و لاغیر ، قصد نوشتن رنج نامه ندارم

 برای همین ادامه نمیدم و شما رو با وجدان خودتون تنها میذارم :دی 

والا...