بازی مرحوم رابین ویلیامز رو خیلی دوست داشتم مخصوصا بازیش تو چند تا فیلم خاصش : جومانجی و... 

امروز بعد از مدت ها یه فیلم دیگه با بازی دوست داشتنی این بازیگر فقید دیدم ، بازم یه فیلم در ژانر بیوگرافی رئال 

در مورد دکتری که بر روی یک نوع بیماری اعصاب که باعث از کار افتادن تمام حواس و تبدیل شدن آدم به یه زنده 

ی بی حرکت که هیچ واکنشی نمی تونه نشون بشه ، کار میکنه . 

نقش مقابل و در حقیقت نقش مکمل این ماجرا هم بازیگری حرفه ای و نام آشنا به نام : رابرت دنیروعه که با بازی 

فوق العاده طبیعیش خیلی فیلم رو محسوس و قابل لمس می کنه . 

دریافت

+این آهنگ من رو یاد بهار و نوروز میندازه :) 

به نظرتون با اینایی که بعد از یه مدت آدمو قطع دنبال می کنن در حالی که هم دنبالشون می کنی و هم براشون 

نظر میذاری چطور باید رفتار کرد ؟ 

1. به طرز مرموزانه ای به قتلشون برسونی.

2. قطع دنبالشون کنی و آرزوهای خوب براشون کنی . 

3. قطع دنبالشون نکنی ولی دایورتشون کنی و دیگه سراغشون نری.

4. قطع دنبالشون کنی و بعد از کلی فحش چیزدار بهشون به زباله دان ذهن ارجاعشون بدی . 

5. قطع دنبالشون نکنی و اینقدر به کامنت گذاشتن براشون ادامه بدی تا از خجالت عین یخمک آب بشن . 

6.قطع دنبالشون نکنی ولی محتاط تر باهاشون رفتار کنی چون معلوم نیست اینطور افرادی فازشون چیه :))

پ.ن1: به جون پسرم اگه یه ذره برام مهم باشه کسی قطع دنبالم کنه یا نه -___-

پ.ن2: پیشاپیش به اونایی که از این پست ناراحت میشن : حقیقت گاهی وقتا تلخه :/

در حسرت دیدار تو ، آواره ترینم

 هرچند که تا منزل تو فاصله ای نیست

رافعی بروجنی 

برعکس ما ایرانی که فیلم های بیوگرافی مستندِ واقعی (اگه درست گفته باشم ) رو به بدترین حالت خودش میسازیم 

هالیوود خبیث :دی این ژانر رو به بهترین فرمت ممکن میسازه به عنوان نمونه همین فیلم ترمبو که سرگذشت 

یکی از فیلم نامه نویسان برجسته ی آمریکاست که به خاطر تفکرات سیاسیش سالها زندانی و ممنوع الکار میشه 

اما مهارتش در نوشتن و عزم راسخش برای نوشتن تمام جریان مخالفش رو شکست میده و تبدیل به یکی از 

اسطوره های فیلم نامه نویسی در سینمای آمریکا میشه . 

بازیگر نقش ترمبو ، کسی نیست جز برایان کرانستون چهره ی سرشناس سریال برکینگ بد که قول داده بود با 

انتخاب ترامپ از آمریکا مهاجرت کنه :دی 

کاری به محتوای کلی فیلم ندارم و نظری هم در موردش نمیدم ولی داستان فیلم رو می پسندم 

سرگذشت جالبِ یه نویسنده کمونیست که جامعه ی آمریکا دهنش رو سرویس کرد اما باز کم نیاورد .

داشتم فکر می کردم اگه آدمیزاد یه ذره عقل داشته باشه، یه ذره، نه بیشتر چیزایی می بینه و می فهمه 

که باعث به کمال رسیدنش میشه مثلا همین صفات خوبی که حیوانات زبان بسته دارن مثلا : 

وفاداری از سگ ، سحر خیزی و غیرت از خروس ، حیا از کلاغ ، پرکاری و آینده نگری از مورچه ، صبوری از شتر ، 

نجابت از اسب ، ذکاوت از روباه و... تا حالا به این صفات فکر کرده بودین ؟! 

مثلا این یارو انقدر اعتماد به نفس داره که علاوه بر این که اسم خودشو گذاشته رو کارخونه سیگار سازیش 

عکس خودشو هم رو جلدش چاپ کرده (((: 

پ.ن1: نظرات باز شد مدیونید اگه نظر بذارید :دی 

پ.ن2: به جون مادرم سیگار خودم نیست ((: 

وقـــتی که میرفتی نگاهت هـِی تکانم داد

سنگین ترین لحظه برای مرده تــلقین است.

محمد شیخی 

اینقدر اندر فواید کرسی مطالعه کردم که مجاب شدم یه کرسی ابتیاع کنم . 

زندگی بی کرسی مثل زندگی بدون جوراب می مونه ، وقتی از بیرون میای و پاهات یخ کرده کافیه 

روشنش کنی و چند دقیقه بخزی زیر کرسی یه نفره ات که بجای رادیو و تنقلات (مویز و کشمش و...) روش

یه لب تاب و چند تا تیکه کاغذ و کتابه  و این یعنی ترکیب سنت در مدرنیته :دی 

عکس زیر یه کرسی ایرانی ورژن ژاپنی عه که متاسفانه به اسم خودشون ثبتش کردن :(

بی لب می فروش تو کی شکند خمار دل ...؟

مولانا

+600 روز گذشت.